Εργαλειακή αντιμετώπιση

Ράδιο στη διαπασών. Πόσα χρόνια έχεις να τ’ ακούσεις αυτό το τραγούδι;

Εκείνη τραγουδάει.

Αυτός το δυνάμωσε, αλλά πού τραγούδια τώρα.

Τραγούδαγε και σκεφτόταν πώς θα μπορούσαν όλα να ’τανε λιγάκι αλλιώς. Ή και δεν σκεφτότανε. Χαιρόταν τη φωνή της πάνω στις νότες, πάνω στους αριστουργηματικούς, αγαπημένους στίχους. Γκάτσος, φυσικά, εννοείται.

Δεν άκουγε ούτε τη μελωδία ούτε το στίχο. Όσο και να τα ’χε αγαπήσει. Ήταν από κείνες τις μέρες που σοβαρά και μη, πάνε όλα μαζί αντάμα κατευθείαν στο διάολο.

Τραγούδαγε και δεν είδε το stop.

Σκεφτότανε τον θάνατο και δεν πρόλαβε να φρενάρει.

Τρακάρανε.

Αυτό του έλειπε τώρα! Βγήκε έξω και της έσουρε τα απίστευτα. Και που δεν βλέπεις μπροστά σου, και αγορασμένο το ’χεις το δίπλωμα (λες και αυτός…), και πόσο στον κόσμο σου είσαι τέλος πάντων, αλλά, βέβαια, τι καταλαβαίνεις εσύ από αληθινά προβλήματα… πού θα βγούμε, τι θα πιούμε και τι χρώμα θα βάψουμε τα νύχια μας, ε;

Τι να του πει τώρα; Ν’ απαντήσει;

Εντάξει, δίκιο είχε. Συγγνώμη… Να πάρουμε την ασφάλεια να…

Ποια ασφάλεια τώρα για δυο γρατζουνιές. Άσε μας, κοριτσάκι μου, έχουμε και δουλειές.

Στο κάτω-κάτω στο δικό του ίσα που φαινότανε το χτύπημα στον προφυλακτήρα. Το δικό της το φανάρι είχε σπάσει.

Δίστασε λίγο. Πήγε ν’ αντιμιλήσει. Αλλά, εντάξει θα τα βόλευε.

Τον σιχτίρισε κι αυτή, βουβά, σκουπιδιασμένη και σηκώθηκε να φύγει.

Τράβηξαν τσαντισμένοι ο καθένας τον δρόμο του.

Με τα ραδιόφωνα να τραγουδάνε ακόμα στον ίδιο σταθμό.

Κρίμα.

Γιατί εγώ, ως παντογνώστης αφηγητής (εντάξει, εντάξει, ή αφηγήτρια) σας διαβεβαιώνω ότι θα έκαναν ένα υπέροχο, ένα τρελό, ένα σπάνιο παρεάκι οι δυο τους υπό άλλες συνθήκες.

Μόνο να μην ήτανε αυτό το ρημάδι το τρακάρισμα.