Χριστούγεννα

Επειδή τα Σαββατοκύριακα, άμα με παραπάρει ο ύπνος με ξυπνάς μ’ ένα φιλί.

Και δεν φεύγεις για την κουζίνα αν δεν έρθω κι εγώ μαζί σου.

Επειδή, όταν τρέμεις, φτάνει να σ’ ακουμπήσει το χέρι μου, για ν’ ανακουφιστείς και να ηρεμήσεις.

Επειδή όταν βλέπουμε ταινία θες οπωσδήποτε να βολεύεσαι πάνω μου.

Κι όταν γελάω κάνεις χαρές.

Επειδή όταν φοβάμαι βάζεις τις φωνές σε όλους ανεξαιρέτως. Προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανείς!

Κι όταν γυρίζω σπίτι, μου δίνεις πάντα την πιο ατσούμπαλη, την πιο παιχνιδιάρικη αγκαλιά.

Επειδή όταν μου θυμώνεις που δεν κάνω το δικό σου με στραβοκοιτάς, ξεφυσάς και βολεύεσαι κάπου γυρνώντας μου την πλάτη.

Αλλά όταν πονάω έρχεσαι και κάθεσαι δίπλα μου φρουρός. Και κοντά-κοντά, να με παρηγορεί το άγγιγμά σου. Για κάποιο μαγικό λόγο, στο μεταξύ, το καταλαβαίνεις από μακριά, σε όποιο δωμάτιο κι αν βρίσκεσαι στο σπίτι. Και έρχεσαι.

Επειδή ξέρεις να μου ζητάς αυτό που θέλεις από μένα. Και εννιά φορές στις δέκα θέλεις να σου δείξω την αγάπη μου.

Επειδή είσαι πάντα έτοιμη για καραγκιοζιές. Και δεν σε νοιάζει αν τις κάνω καλά ή άσχημα, εσύ διασκεδάζεις το ίδιο.

Επειδή όταν δουλεύω κοιμάσαι στα πόδια μου. Κι αν έχει κρύο σκαρφαλώνεις και βολεύεσαι στην αγκαλιά μου –ένας θεός ξέρει πώς…! Κι ύστερα, επειδή βολεύεσαι πολύ, αρχίζεις ένα ήσυχο, απολαυστικό ροχαλητό. Κι εγώ χτυπάω τα πλήκτρα με απίθανες μανούβρες μην και σε κουνήσω.

Επειδή τρελαίνομαι να σε βλέπω να κυνηγάς χαζοχαρούμενη την μπάλα σου. Και να κουνάς την ουρά σου όταν σου λέω τ’ όνομά σου.

Για όλα αυτά, και πολλά, πολλά ακόμα, λέω πως το να ζεις με έναν σκύλο είναι σαν να είσαι πιτσιρίκι και να είναι κάθε μέρα Χριστούγεννα.