Ευχή

Είμαι ένας ελέφαντας σε σώμα μυρμηγκιού. Ή το ανάποδο.

Καμιά φορά και τα δύο μαζί ταυτοχρόνως. Ένα υδροκέφαλο μυρμήγκι με προβοσκίδα. Και άντε να προχωρήσεις στη ζωή κουβαλώντας όλο αυτό το τεράστιο κεφάλι. Δυο βήματα κάνεις και πέφτεις.

Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό. Το χειρότερο είναι που δεν χωράω ούτε με τους ελέφαντες, ούτε και με τα μυρμήγκια.

Ρούπι δεν κουνιέμαι. Έχω πιάσει μια γωνιά και τους κοιτάζω όλους να περνάνε.

Αλλά κι αυτό δεν είναι ζωή. Κάποια στιγμή θες να βρεθείς με τους άλλους. Να βαδίσεις στο πλάι τους. Να πάτε παρέα.

Προσπάθησα κάποτε να κόψω τα αταίριαστα μέλη μου. Είπα θα γίνω μυρμήγκι πάει και τελείωσε. Χειρότερα ήτανε. Φυτρώσανε μέσα μου κομμένα χέρια, πόδια, μύτες και αυτιά, και με τραβούσαν προς τα κάτω. Έγινε το σώμα μου μολύβι βαρύ. Αδύνατον πια να κουνήσω. Και κανείς, ούτε κι εγώ, δεν καταλάβαινε τι στο καλό μού συμβαίνει.

Περνώντας ο καιρός ξαναβγήκαν τα κουτσουρεμένα κομμάτια μου στο φως. Είμαι και πάλι το γνωστό υδροκέφαλο υβρίδιο. Ένα μυρμήγκι‑φρανκενστάιν. Με φανερές τις συρραφές στα σημεία.

Δεν έχω βρει τον τρόπο. Ούτε και υπάρχουν συνταγές τελικά. Λέω απλώς να βγω απ’ τη σπηλιά μου, κι ίσως μια μέρα να γίνουμε οι παράξενοι πολλοί.

Μάλλον, πιο σωστά, ίσως μια μέρα το καταφέρουμε ν’ ανταμώσουμε. Ωραία θα ήταν. Κουτσουρεμένοι και ξαναμπαλωμένοι, τόσο ταιριαστά αταίριαστοι, σ’ έναν παράδοξο χορό όλο φάλτσα.