Το θυμωμένο μου

Του Λαγού μου που είναι άγριο άλογο.

Το πιο σωστό πράγμα που διάβασα ποτέ για τους ήρωες ήταν ένα μότο του Τσίρκα στις Ακυβέρνητες πολιτείες, κάτω από ένα άλλο από τον Ένγκελς: «Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά» (Γ. Σεφέρης, «Τελευταίος σταθμός»).

Ας μου επιτραπούν, λοιπόν, δυο-τρία λογάκια πάνω σ’ αυτό.

Καταρχάς στ’ αρχίδια μας οι άφοβοι. Άφοβος ίσον ηλίθιος, και άρα κενός γεναιότητος. Το ζήτημα δεν είναι να μην φοβάσαι. Είναι να φοβάσαι, επειδή ξέρεις, πολύ καλά, και πάλι να μένεις και να κρατάς Θερμοπύλες.

Ομοίως το ζήτημα δεν είναι μια ευαισθησία εύκολη και χαζή. Το ζήτημα είναι πώς μέσα σε όλο αυτό το χαμό και το χάλι διατηρείς την ευαισθησία σου. Πώς το βρίσκεις μέσα σου να πιστεύεις ακόμα. Κι ας σου το γαμάει ο καθείς στην πρώτη ευκαιρία.

Όπως το ζήτημα δεν είναι οι φυγές και τα ταξίδια. Είναι να κάνεις τη ζωή σου, τους ανθρώπους σου, το μέσα σου, το πιο δικό σου, το πιο όμορφο ταξίδι. Και να του αφοσιωθείς. Απόλυτα. Γιατί με ημίμετρα δεν έφτασε κανείς ποτέ πουθενά.

Και επιτέλους να αφήσεις τις μιζέριες και τις γκρίνιες. Να έχεις το θάρρος να το πεις. Ναι, ρε πούστη, ζορίζομαι. Αλλά την έχω πολύ καλύτερα από πολλούς, και τα καταφέρνω πολύ καλύτερα από αρκετούς άλλους.

Κι αφού τα ουρλιάξεις όλα αυτά, να καθαρίσει το μέσα σου, να γυρίσεις λιγάκι να δεις τον ήλιο που πέφτει και βάφει γλυκά τον ορίζοντα. Και να χαμογελάσεις.

Γιατί η ζωή, ΕΙΝΑΙ ωραία, κι ας είναι και πουτάνα.