Κουτσό

Κι αν μετά το ένα είναι το δύο, ύστερα τρία, μετά τέσσερα.

Και πάλι μετρώντας ένα, τέσσερα, πέντε, δέκα.

Λύκε, λύκε είσαι εδώ;

Γυρίζει η φωνή και απαντάει «Εδώ».

Ένα-τέσσερα-πέντε-δέκα.

Η ευθεία αορίστως χαμένη.

Κουτσά πηδώντας μετράει τετράγωνα.

 

Ενώνει τελείες με νήματα. Αφετηρία και τέλος μαζί.

Ενδιάμεσα βήματα τέσσερα, τρεις παρακαμπτήριοι και μία νησίδα (σωτηρίας).

Τρεις τέλειοι κύκλοι (φαύλοι οπωσδήποτε) και μια στιγμή ακινησίας (Πάλι καλά).

 

Τα νήματα μπλέκονται. Το μυαλό της κουβάρι.

Οι κλωστές ρίχνουν λαβύρινθο. Ο λαβύρινθος ιστός και την κλείνει.

Η αράχνη, αλήθεια, πώς δεν πιάνεται στα δίχτυα της;

 

Απ’ άκρη σ’ άκρη τίποτα. Η Κ. στη μέση, κοιτάζει –δεν ξέρω τι.

Ένα κι ένα μάς κάνει ένα καλό για αρχή,

ένα και δύο ίσον δύο ξανά,

τέσσερα και τρία εφτά, και από κει στο δέκα-δεκατέσσερα. Δέκα και δέκα είκοσι. Έφτασε.

Πού;

Πού να ξέρω;;

 

Τώρα ξανά από την αρχή ένα και ένα και δύο και τέσσερα, και…

Και…;

Σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Πολύ ψηλά, πάνω από τα νήματα.

Τα κατεβάζει με βία κι ο ιστός γκρεμίζεται.

Να πήραν μαζί και την αράχνη;

 

Στη μέση του κενού σχήματος ένα βραχάκι. Πάνω στο βραχάκι η Κ.

Στο ένα πόδι, έτοιμη για το επόμενο άλμα.

Το ζυγίζει.

Θυμάται τα σχήματα.

Και την απελπισία.

 

Κλείνει τα μάτια. Ανοίγει τα χέρια.

Γύρω-γύρω-γύρω στο βραχάκι σου ένας χορός-ξόρκι.

Ήρθε ο καιρός τα σχήματα να φύγουν και να βρούμε το δρόμο μας.

 

Βαθιά εισπνοή.

Δίπλα στο βραχάκι, φάνηκε δεύτερο.

Εκπνοή.

Δειλά δεύτερο πόδι στο έδαφος.

Στέκεται. Και στα δύο. Καλό για αρχή.

 

Πάμε.

Ένα και μετά δύο.

Μετά τρία.

Ίσως και τέσσερα.