Καλοκαίρι

–       Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Αφρούς!

–       Βλαμμένο!

–       Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Τη ζωή που περνάει.

–       Καλύτερο. Αλλά πολύ μαύρο. Επόμενος! Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       (Τον καριόλη που με παράτησε. Όχι: τον καριόλη που μ’ έπρηξε να του κάτσω και μετά με παράτησε. Μπα. Πολύ μπανάλ…) Βλέπω… Βλέπω…

–       Έλα, χωρίς λογοκρισία ό,τι σου ’ρχεται στο κεφάλι.

–       Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω τους πεθαμένους έρωτες.

–       Αυτό κι αν είναι μαύρο!

–       Γιατί; Μερικοί μπορεί για κει να πηγαίνανε. Να το αξίζανε πώς το λένε. Να είχαν τη λειτουργία… του υποπόδιου! Να έπρεπε να τους ζήσεις απλώς για να πας ένα βήμα παρακάτω.

–       Καλό κι αυτό. Πολλά μπορεί στη ζωή να είναι έτσι, ε; Δεν το ’χα σκεφτεί. Σειρά σου! Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Τη χαίτη του Πήγασου.

–       Πόσο κλισέ;!

–       Σειρά σου, κυρία πανέξυπνη! Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Μμ… Ναι, σειρά μου. Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω… (Τους ανθρώπους της ζωής μου που περνούν και χάνονται. Όχι.) Βλέπω…  Τους ανθρώπους μου που πάνε κι έρχονται σαν την παλίρροια.

–       Οκ. Εγώ πάλι! Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω… Καλοκαίρια με φίλους στην παραλία.

–       Ωραίο!

–       Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω… Φωτιά..

–       Ε;

–       Τι θες τώρα; Αυτό βλέπω. Τις φλόγες της φωτιάς όπως κινούνται.

–       Εντάξει… Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπωωω… Βλέπω… Παιδιά που παίζουνε, και φεύγουν, μεγαλώνουν και πάλι ξαναπαίζουν.

–       Αλλά είναι και σκληρά ώρες-ώρες τα παιχνίδια τους…

–       Εμ, έτσι είναι τα παιδιά. Μικρά-μεγάλα.

–       Ναι. (Τον ΚΑΡΙΟΛΗ!)

–       Έλα τώρα, μην μου χαλιέσαι για μαλακίες. Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Βλέπω… Ταξιδιάρικους δρόμους που φεύγουν και φεύγουν.

–       Όμορφο!

–       Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Βλέπω… Τη μουσική του χρόνου.

–       Μας κούφανες! Επόμενος! Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Βλέπω…

–       Τα θέλω και τα μπορώ μας πώς περνάνε και μπλέκονται.

–       Εσύ κι αν μας κούφανες!

–       Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Βλέπω… Βλέπω… Τη ΘΑ-ΛΑ-ΣΣΑ! Με μουρλάνατε όλοι. Τη Θάλασσα βλέπω γιατί λίγο είναι αυτό;

–       Οκ. Δεκτό.

–       Κοιτάζω τα κύματα της θάλασσας και βλέπω…

–       Βλέπω… Βλέπω… Ότι πείνασα. Και θέλω και τσιγάρο!  Άντε τώρα! Με τις βαθυστόχαστες μαλακίες σας!

–       Αφού το κόψαμε, δεν είπαμε.

–       Πφ. Καλά. Το κόψαμε. Θα πάμε μέσα να πάρουμε τίποτα να φάμε τώρα;  Ή κι αυτό το κόψαμε;