Έκπτωτος

Το πρόσωπό του έμοιαζε με παλιό σοσιαλιστικό πίνακα. Δεν είδα τα μάτια του.
Τα κρατούσε χαμηλά. Χέρια δυνατά και σκασμένα. Η φωνή σιγανή, ψιθυριστή σχεδόν.

Δεν είδα ούτε την πλάτη του, αλλά είμαι σίγουρη ότι κάτω από το σκισμένο αμπέχωνο
είχε δύο φτερούγες τσακισμένες.

Μην με εγκαταλείπετε. Μην με αφήνετε κι εσείς.

Κάποιος στο smartphone, μια κοπέλα στα ακουστικά. Εγώ στο βιβλίο.
Και στα παπούτσια μου.
Μια κυρία αποκρίθηκε. Άλλος κανείς.

Εκείνος γύρισε κι άρχισε να λέει. Για τη δουλειά που χάθηκε, τη γυναίκα που έφυγε
και είναι με άλλον. Πήρε και τα παιδιά. Μόνος του τώρα. Εντελώς μόνος.

Φταίει ο άνθρωπος για τη μοίρα του; Ποιος θα το πει; Ποιος θα αποφασίσει τελεσίδικα;
Εσύ; Εγώ; Κι αν αύριο εμείς… Ποιος θα βοηθήσει;

Χαμένοι, ζαλισμένοι, σε δίνεις και στρόβιλους και.
Ποιος θα το πει επιτέλους άνθρωποι χρειάζομαι βοήθεια. Ο άνθρωπος είναι πολιτικόν ζώον, ήτοι κοινωνικόν. Που θα πει δεν ζει μονάχος του. ΔΕΝ ζει.

Κι εμείς; Θεωρίες και πράξεις ανεπαρκείς και λίγες και. Μια ελπίδα για το αύριο μόνο. Αυτό.
Μια ελπίδα για το αύριο και ένας αγώνας που μπορεί να μην φτάσει για μας,
ούτε για τα αγέννητα παιδιά μας.
Τα ματαιωμένα από τους καιρούς;

Αν είναι αγωνιστική, μια κατάφαση έστω αυτή. Μια ελπίδα.